Μητέρα και Κόρη: η σχέση της ζωής μας.


Από τη μητέρα προέρχεται η πρώτη αίσθηση φροντίδας, αμοιβαιότητας και ασφάλειας που έχουμε στη ζωή. Τα νεογέννητα τους πρώτους μήνες της ζωής τους δεν ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από το περιβάλλον: είναι ένα με όλα, ένα με το χώρο, ένα με τη μητέρα. Όταν η μητέρα απομακρύνεται, για το νεογέννητο είναι σαν να φεύγει ένα κομμάτι του εαυτού του. Μέσα από το μητρικό αγκάλιασμα, τη φωνή, τη μυρωδιά και το χάιδεμα, το βρέφος μαθαίνει τα όρια του εαυτού του μέσα στον κόσμο και δημιουργεί μία πρώτη εικόνα της ύπαρξης του.
Ανάμεσα στις μητέρες και στις κόρες δημιουργούνται από πολύ νωρίς πολύ ισχυροί δεσμοί ταύτισης και συγχώνευσης: τα δύο θηλυκά, όμοια σε τόσα πολλά πράγματα και σε τόσο πολλά επίπεδα, ταυτίζονται ασυνείδητα δημιουργώντας έτσι έναν πανίσχυρο δεσμό που αποτελεί αργότερα και τη μεγαλύτερη πρόκληση στη σχέση μητέρας-κόρης. Γιατί οι μητέρες «βλέπουν τον εαυτό τους» στην κόρη τους και οι κόρες αισθάνονται «συνέχεια της μητέρας τους»με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται και οι δύο πολύ όταν έρχεται η ώρα να κατανοήσουν τη διαφορετικότητά τους, να αναγνωρίσουν ότι έχουν τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά και να πορευτούν στο δικό τους δρόμο στη ζωή. Όλα τα κοινά, οι ταυτίσεις και οι ομοιότητες που μας δένουν με τη μητέρα μας (αν και δεν είναι πάντα συνειδητά) είναι εκείνα που μας δυσκολεύουν τόσο πολύ να βάλουμε όρια στη σχέση μας μαζί της.
Αυτή μας η σχέση, η σχέση με τη μητέρα μας, είναι τόσο δομική για το χαρακτήρα μας που την κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή, και πολύ συχνά την αναπαράγουμε στις άλλες σχέσεις που δημιουργούμε: την αναπαράγουμε στον τρόπο που σχετιζόμαστε με το σύντροφό μας, στις φιλίες μας, στον ίδιο τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Πρωταρχικά την αναπαράγουμε στην πιο πολύτιμη σχέση μας: αυτή που έχουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν η «ματιά» της μητέρας μας ήταν ματιά κατανόησης, αγάπης και αποδοχής έχουμε πολλές πιθανότητες να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να τον φροντίσουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Αν η «ματιά» της μητέρας μας ήταν ανταγωνιστική, σκληρή ή αδιάφορη πορευόμαστε στη ζωή με ενοχή γι αυτό που είμαστε, χωρίς αποδοχή, χωρίς περηφάνια για τον εαυτό μας.
Ταυτόχρονα, η σχέση μας με τη μητέρα μας συμβάλλει στην ψυχοσεξουαλική μας ανάπτυξη, την υιοθέτηση δηλαδή των χαρακτηριστικών του φύλου μας, της σεξουαλικής μας ταυτότητας και της γυναικείας μας φύσης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται για το μέλλον. Σκεφτείτε ένα κορίτσι που στα πέντε του χρόνια φοράει τα τακούνια της μαμάς, πασαλείφεται με το μακιγιάζ της και παίζει με τις κούκλες της: είναι μία πρώτη αναπαράσταση των γυναικείων ρόλων όπως τους βιώνουμε παρατηρώντας τη μητέρα μας! Είναι η ανάγκη μας να της μοιάσουμε, να γίνουμε σαν εκείνη…
Ο αποχωρισμός.
Για τις περισσότερες κόρες ο αποχωρισμός από τη μάνα είναι τόσο δύσκολος και επώδυνος που αναβάλλεται επ’ αόριστον και ίσως δε γίνεται ποτέ ολοκληρωτικά. Τι σημαίνει αποχωρίζομαι τη μητέρα μου; Είναι μία διαδικασία μέσα από την οποία η κόρη αισθάνεται ψυχικά έτοιμη να «επιτρέψει» στη μητέρα της το δικαίωμα να μην είναι μόνο μητέρα. Οι περισσότερες από μας δυσκολευόμαστε πολύ να αποδεχτούμε ότι η μητέρα μας έχει κι άλλους ρόλους, κι άλλες αγάπες και άλλα χαρακτηριστικά. Είναι κι εκείνη κόρη κάποιας μητέρας, σύζυγος, ερωμένη, φίλη. Είναι κι εκείνη άνθρωπος με τα σφάλματά του. Όταν καταφέρουμε να δούμε τη μητέρα μας σε αυτή της διάσταση είναι η στιγμή που είμαστε έτοιμοι να την αποχωριστούμε συμβολικά και να συνεχίσουμε τη ζωή μας με εκείνη δίπλα μας και όχι από πάνω μας.
Για πολλές γυναίκες η διεργασία αυτή πραγματοποιείται σε αρκετά μεγάλη ηλικία, όταν οι ίδιες πια έχουν γίνει μάνες και έχουν προχωρήσει τη ζωή τους. Γι’ αυτό βλέπουμε πολύ συχνά, ακόμη και πολύ διαταραγμένες σχέσεις μητέρας και κόρης να αποκαθίστανται αργότερα και να βρίσκουν μία βιώσιμη ισορροπία. Για άλλες γυναίκες, η στιγμή αυτή δεν έρχεται ποτέ, είτε γιατί δεν πρόλαβαν να βρουν την ισορροπία, είτε γιατί η σχέση με τη μάνα ήταν τόσο κακή που η κατάσταση μοιάζει ανεπανόρθωτη.  

Διαπροσωπικά όρια στις σχέσεις μας.



Ο καλύτερος τρόπος να αναπαραστήσουμε τα όρια είναι να σκεφτούμε τη συνοριακή γραμμή ανάμεσα σε δύο χώρες. Καθεμία προστατεύει τα σύνορά της με τους νόμους της, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει τις συναλλαγές με τις κοντινές της χώρες: άνθρωποι, ιδέες, και προϊόντα μεταφέρονται ελεύθερα από τη μία πλευρά στην άλλη.

Η τοποθέτηση των κατάλληλων ορίων μας βοηθάει να προστατεύσουμε τη «δική μας χώρα», τον εαυτό μας και την προσωπικότητά μας αλλά ταυτόχρονα να διατηρούμε με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας, σχέσεις με νόημα και σεβασμό.
Το να βάζουμε όρια είναι μία δυναμική διαδικασία που κρατάει όλη μας τη ζωή. Μαθαίνουμε για τα όρια από πολύ νωρίς, ήδη από τη βρεφική ηλικία και μέσα από το οικογενειακό μας περιβάλλον, τον τρόπο που μεγαλώνουμε, τις κοινωνίες στις οποίες συμμετέχουμε.

Τί συμβαίνει όταν δεν έχουμε όρια στις σχέσεις μας;

Η έλλειψη διαπροσωπικών ορίων είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα σε μία σχέση, είτε αυτή είναι συζυγική, οικογενειακή ή φιλική.
- Όταν δεν είμαστε σε θέση να τηρήσουμε τα όρια μας και να προστατεύσουμε το ζωτικό μας χώρο αισθανόμαστε ασφυκτικά μέσα στις σχέσεις μας, παραμένουμε ανικανοποίητοι και με ένα αίσθημα ματαίωσης, καθώς «ερχόμαστε τελευταίοι» προσπαθώντας πάντα να λέμε «ναι σε όλα».
- Μην έχοντας όρια, κρατάμε τον εαυτό μας, τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες μας κρυφές και στερούμε έτσι από τον εαυτό μας τη χαρά μιας βαθειάς και ικανοποιητικής σχέσης μέσα στην οποία μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί.
- Μειώνουμε την αυτοεκτίμησή μας, καθώς αισθανόμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας, να αρνηθούμε αυτό που δε θέλουμε και κυρίως να συνυπάρχουμε με ίσους όρους.

Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να βάλουμε όρια;

Όπως συμβαίνει σε κάθε διαδικασία αλλαγής, είναι πολύ σημαντικό να ανακαλύψουμε γιατί δυσκολευόμαστε να τηρήσουμε τα ζωτικά μας όρια.
Τί μας κάνει πραγματικά να υποχωρούμε, να λέμε ναι όταν μάλλον εννοούμε όχι, να αφήνουμε τους άλλους να μπαίνουν στο χώρο μας; Πέρα από τις επιρροές της οικογένειάς μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο μπορούμε να επιμείνουμε στα όρια μας:
- θέλουμε να μας αγαπούν, να μας συμπαθούν και να μας αποδέχονται και πολύ συχνά κάνουμε το λάθος να θεωρούμε ότι όσο περισσότερα ναι λέμε, τόσο περισσότερη αγάπη θα πάρουμε.
- φοβόμαστε ότι θα μας εγκαταλείψουν.
- αισθανόμαστε ότι τα δικά μας θέλω και οι δικές μας ανάγκες δεν είναι τόσο σημαντικές όσο των άλλων γύρω μας.
- δε βάλαμε όρια στις αρχές της σχέσης μας και τώρα μοιάζει να είναι πολύ αργά.
- δε βρίσκουμε τον τρόπο να πούμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε και καταλήγουμε να χάνουμε το δίκιο μας.
- δεν έχουμε σαφή εικόνα για το ποια είναι τα όρια μας.
- έχουμε πειστεί πώς αγάπη σημαίνει να μην υπάρχουν όρια και πώς κάθε προσπάθεια να οριοθετήσουμε τις σχέσεις μας είναι σημάδι εγωισμού.

Πυρηνικός εαυτός και όρια.
Ένα πρώτο βήμα για την αναγνώριση των ορίων μας είναι να καθορίσουμε ποιά είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που για μας είναι πολύ σημαντικά και αδιαπραγμάτευτα. Για κάθε άνθρωπο αυτά είναι διαφορετικά, όμως σε κάθε περίπτωση είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που σχηματίζουν τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας, την ταυτότητά μας ή, όπως λέμε, τον πυρηνικό μας εαυτό.  Περιχαρακώνουμε λοιπόν τον πυρήνα μας και αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα -αλλά και την υποχρέωση- να σεβόμαστε τις αρχές και τις ιδιαιτερότητες μας.

Πώς βάζουμε όρια στις σχέσεις μας;

Διαλέγουμε την κατάλληλη στιγμή για να συζητήσουμε αυτό που μας ενοχλεί. Προσπαθούμε να μη «μαζεύουμε» θυμό από αμέτρητες υποχωρήσεις, αλλά να αντιμετωπίζουμε ένα θέμα τη φορά όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία.
Διαλέγουμε τα θέματα που μας επηρεάζουν πιο αρνητικά και υποστηρίζουμε με σταθερότητα τον εαυτό μας για να περάσουμε το σωστό μήνυμα.
Περιχαρακώνουμε τον πυρηνικό μας εαυτό, αλλά δεν υψώνουμε τοίχους γύρω μας. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει με τρόπο που να ανταποκρίνεται στη σχέση και τον άνθρωπο με τον οποίο συζητάμε.
Χρησιμοποιούμε το «εγώ» αντί για το «εσύ». Είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα όρια μας είναι ζωτικά για εμάς και προκύπτουν από μέσα μας. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο «Δε με σέβεσαι» και στο «Εγώ αισθάνομαι ότι δε με σέβεσαι».
Ενώ φαίνεται πιο εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους ότι «εισβάλλουν» στα όρια μας, είναι ακριβώς αλήθεια; Μήπως κι εμείς έχουμε αφήσει τα όρια μας αφύλακτα;

Χρησιμοποιούμε τη θετική ανατροφοδότηση.
Επαινούμε τους γύρω μας για κάθε μικρή αλλαγή που δηλώνει σεβασμό στα όρια μας και για κάθε πράξη που ανταποκρίνεται στην οριοθέτησή μας. Αυτό όχι μόνο προσφέρει ικανοποίηση στην  άλλη πλευρά αλλά δίνει και πιο ουσιαστικό χαρακτήρα στα παράπονά μας όταν τα εκφράζουμε.
Επιδεικνύουμε συστηματικά σεβασμό στα όρια των γύρω μας, βάζοντας το παράδειγμα για τη συμπεριφορά που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε.

Αντικρουόμενα όρια; Το κλειδί βρίσκεται στη διαπραγμάτευση.

Διαπραγματευτείτε τις υποχωρήσεις σας. Είναι σαφές ότι οι ανάγκες, οι ρόλοι και οι προτεραιότητές μας συχνά απαιτούν υποχωρήσεις και συμβιβασμούς και πολλές φορές τα όρια πρέπει να είναι ευλύγιστα στην καθημερινότητα. Διαπραγματευτείτε τις υποχωρήσεις σας: εξηγείστε ότι εδώ υποχωρείτε και τους λόγους για τους οποίους το κάνετε. Ζητείστε ένα μικρό αντάλλαγμα για αυτή σας την υποχώρηση. Έτσι μπορεί να αποκατασταθεί μία ισορροπία μέσα στη σχέση και σταδιακά μπορείτε να κερδίσετε το χαμένο έδαφος σας χωρίς το δυσάρεστο συναίσθημα της διαρκούς υποχώρησης και συρρίκνωσης. 

Η Ψυχογένεια των Διατροφικών Διαταραχών: Ομιλία στο Ψυχολογικό Εργαστήρι της ΧΑΝΘ

Τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου στις 18:00 στο Μέγαρο της ΧΑΝΘ το Ψυχολογικό Εργαστήρι πραγματοποιεί ομιλία με θέμα "Η Ψυχογένεια των Διατροφικών Διαταραχών". Η είσοδος είναι δωρεάν για το κοινό! 

Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνείστε με τη ΧΑΝΘ (Τηλ:2310-241007)
ή με τις εισηγήτριες των σεμιναρίων στα τηλέφωνα: Λία Μητσέα: 6938244811 και Κατερίνα Μύρβαλη: 6907299491

Οι άνθρωποι που δεν μ' αγαπάνε


Guest Post! Γράφει η Γκίζα, πρωθιέρεια της έμπνευσης και των καλών πραγμάτων! 

Οι Άνθρωποι που δεν μ αγαπάνε...

... όλο το δώρο των Χριστουγέννων υπέρ Γιώργου...αυτός είναι η πατρίδα μας πλέον...δεν λεει το άσμα το πιο μακρύ ταξί μου εσύ? Το πιο μακρύ ταξίδι στον κόσμο αυτός το χει κάνει ...Ο μοναδικός Έλληνας που πήγε τόσο μακριά κι ο μόνος που μας εκπαιδεύει σε νοερά μονάχα ταξίδια!!! Μελαγχολικά βεβαίως, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς ...
γιατί τρομάζει τόσο η μελαγχολία και τα ποσοστά της ?!!!

Πρωί πρωί με το που άφησα τη Γκιζάκι πήγα σε άνθρωπο δικό μου με ντοκτορά στη μελαγχολία ...Ερεύνα του ΕΠΙΨΥ διαπιστώνει πως 1  στους 2 Έλληνες αισθάνεται μελαγχολικός!!! Να και κάτι ευχάριστο είπε ο άνθρωπος μας και με κέρασε λουκούμι με ολόκληρο αμύγδαλο!!!

Είχα να φαω λουκούμι από τον καιρό της γιαγιάς μου που με πήγαινε σε κάτι φίλες, κάτι ξαδέρφες που χανε μεγάλους μπουφέδες και κοφτά πετσετάκια στην τηλεόραση και πάντα με κερνάγανε ένα λουκουμάκι !!!
Σιχαινόμουνα πάρα πολύ... μη ντρέπεσαι έλεγε η γιαγιά μου πάρτο δεν κάνει να προσβάλεις αυτόν που σου δίνει ... σκότωσε με είναι η τελευταία χάρη που σου ζητώ...Έβαλα τα κλάματα μπροστά στον άνθρωπο πρωί πρωί ...το λουκούμι ήταν Σύρου με ροδόνερο μου θύμισε πάρα πολύ τη γιαγιά μου και έγινα χάλια γιατί μου λείπει... ειδικά όταν βγαίνει ο Βig Vanzel  και λεει πως αν πληρώσουμε όλες μας τις εισφορές θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις ..

H γιαγιά μου θα ένιωθε πολύ σημαντική σ αυτή την περίπτωση και θα πήγαινε κυρία …να πληρώσει… θα άφηνε και πουρμπουάρ εγώ γιατί βαρυγκωμάω ...από που πήρα ρε γαμώτο ... Aς μιλήσουμε τώρα για τη μελαγχολία είπε ο ψι και του είπα δεν μπορώ μελαγχόλησα ...Αυτό είναι ευχάριστο είπε εκείνος...Αλίμονο στους αισιόδοξους και παρορμητικούς...

Βεβαίως οι αισιόδοξοι γίνονται πάρα πολύ εύκολα παρορμητικοί, βιαστικοί και ανώριμοι...υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους και επαληθεύουν την παροιμία όποιος βιάζεται σκοντάφτει...χρήσιμη η μελαγχολία αγαπητή μου είπε ο γιατρός και μου κλεισε το μάτι πήρα τα πάνω μου που αντί για anorexia nervosa είμαι melagholia nervosa ...Όλα καλά και πάντα θα στε καλά είπε ο ειδικός αν είστε μελαγχολική ...προς τι η ανησυχία για τους υπόλοιπους Έλληνες ...θα ανακαλύψουν το μέτρο ...Ποιο μέτρο χρυσέ μου το μέτρημα να λες!!!
Μέχρι η Γκιζάκι μέτρησε τον κουμπαρά της χθες αν γίνει καμιά χρεοκοπία μου φτάνουν για ένα χρόνο χαρτζιλίκι είπε, στην ανάγκη παίζω και στις μεγάλες αγορές τώρα που έχουν πτώση!!! Αυτό πάλι??? ποιος να το φανταζότανε πως οι αγορές του κόσμου θα έπαιρναν σήμα από την υπέροχη Ελλάδα μας!!!

Ι love Greece!!! Μωρέ ας λένε ότι θέλουν I love g r
κοίτα τώρα πως πέσανε τα φύλλα, πως ακουμπάει το αεράκι στο σώμα, ο ουρανός καταγάλανος …κι αν κάνεις να πεις τον πόνο σου κάπου δεν υπάρχει περίπτωση να μην σ’ ακούσει ...
Ελληνική ανακάλυψη η ακρόαση του πόνου, το «αν χρειαστείς κάτι ...πάρε με...μη διστάσεις ...ότι ώρα κι αν είναι!!!»
Την ώρα που σημαίνουν οι οίκοι εκτίμησης μεσάνυχτα ...οι άνθρωποι που ξέρω  μου κρατάνε το χέρι...κι ας μην μ’ αγαπάνε απαραίτητα!

Διατροφικές Διαταραχές στη Εφηβεία


Η εφηβική ηλικία αποτελεί μία πολύ σημαντική δομική περίοδο στη ζωή δημιουργώντας το απαραίτητο πεδίο για τη μετάβαση από την παιδική στην ενήλικη ταυτότητα. Οι συγκρούσεις στην εφηβεία είναι έντονες και εσωτερικές, ασυνείδητες αλλά και εξωτερικές καθώς ο έφηβος υιοθετεί συγκρουσιακές στάσεις απέναντι στο περιβάλλον και τα πρόσωπα εξουσίας. Η "επανάσταση" των εφήβων απέναντι στα γονεϊκά πρότυπα και η αποεπένδυσή τους είναι ένας μηχανισμός που, αν και συχνά επώδυνος για τον έφηβο και για την οικογένεια, εξυπηρετεί την ανάγκη να δομηθεί μία νέα, ενήλικη και ανεξάρτητη ταυτότητα. Ταυτόχρονα, ο έφηβος καλείται να διαχειριστεί τις απαιτήσεις και συγκρούσεις από ένα σώμα που αλλάζει καθώς αναδύονται τόσο τα χαρακτηριστικά της σεξουαλικής ωριμότητας (τριχοφυΐα, αλλαγές στη φωνή, έμμηνος ρύση) όσο και η πρωτόγνωρη σεξουαλική αφύπνιση. 
 Η χρήση του σώματος σε συμβολικό επίπεδο είναι ιδιαίτερα έντονη καθώς το σώμα γίνεται το συμβολικό πεδίο πάνω στο οποίο εκφράζονται οι ασυνείδητες συγκρούσεις, η ανάγκη  του εφήβου για αυτοπροσδιορισμό, οι προσπάθειες και οι ματαιώσεις στην πορεία από την παιδικότητα στην ενηλικίωση. Η ενασχόληση του εφήβου με το σώμα και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της εμφάνισης εκφράζει αυτή την ανάγκη του εφήβου για την ανάπτυξη από της ταυτότητας πέρα από τα γονεϊκά πρότυπα και γι αυτό οι έφηβοι είναι, σε πολλές κουλτούρες, τόσο επιρρεπείς στις ταυτίσεις με προβαλλόμενα πρότυπα, όπως αυτά που προβάλλονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι συνθήκες αυτές που περιβάλλουν το εφηβικό σώμα ενεργοποιούν πολλαπλούς αμυντικούς μηχανισμούς κάνοντας τους εφήβους περισσότερο ευάλωτους στις διαταραχές πρόσληψης τροφής, οι οποίες εκδηλώνονται συχνότερα στην εφηβεία (ηλικίες 12-20 ετών) και συγκεκριμένα στα κορίτσια. Οι έφηβοι που αντιμετωπίζουν διατροφικές διαταραχές παρουσιάζουν αυξημένη και δυσλειτουργική ενασχόληση με το σώμα, την εικόνα τους και την πρόσληψη τροφής. Σε γενικές γραμμές οι διαταραχές διατροφής χαρακτηρίζονται από αρνητικές, ενοχικές και έμμονες σκέψεις και συναισθήματα γύρω από το βάρος και το φαγητό, με αποτέλεσμα συχνά να διαταράσσονται οι φυσιολογικές λειτουργίες πρόσληψης τροφής. Ταυτόχρονα, οι έφηβοι με διαταραχές διατροφής αδυνατούν να ανταποκριθούν στις πολλαπλές προκλήσεις της εφηβείας που περιλαμβάνουν καινούριους κοινωνικούς, ψυχολογικούς και προσωπικούς ρόλους. 
Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής δημιουργούν διατροφικές συνήθειες που απειλούν τη φυσιολογική σωματική ανάπτυξη και λειτουργικότητα και επιφέρουν σοβαρές συνέπειες στην υγεία, ψυχική και σωματική, του εφήβου. Επιπλέον, οι συνήθειες αυτές είναι ιδιαίτερα ανθεκτικές και πολλές φορές δύσκολο να εντοπιστούν γιατί τα άτομα που πάσχουν από τέτοιες διαταραχές φροντίζουν να κρύβουν πολύ καλά τα συμπτώματα. Η έγκαιρη ψυχοθεραπευτική παρέμβαση είναι αποτελεσματική και απαραίτητη για να αποκατασταθεί η σχέση του ατόμου με το σώμα και να αναπτυχθεί μία ρεαλιστική και σταθερή αυτοεικόνα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...