Εγώ πότε θα γίνω...γιαγιά;

Εγώ πότε θα γίνω γιαγιά; Πότε θα δω ένα εγγονάκι; 

Η ελληνική οικογένεια (πάντα σε γενικές γραμμές) έχει πολύ ιδιαίτερα χαρίσματα που ενισχύουν το δέσιμο ανάμεσα στις γενιές, την ισχυρή παρουσία των μελών της οικογένειας, τη βοήθεια και τη συμπαράσταση και την ανακουφιστική αίσθηση ότι κάποιος δεν είναι μόνος και έχει ένα μόνιμο στήριγμα στο πρόσωπο της οικογένειάς του. Μαζί με όλα της τα χαρίσματα, η ελληνική οικογένεια μπορεί να γίνει πιεστική και παρεμβατική, να μην έχει σαφή όρια και ενδεχομένως κάποιες φορές να εισβάλλει στην ιδιωτικότητα του ζευγαριού. Η ανυπομονησία, ο ενθουσιασμός και η λαχτάρα για μία νέα προσθήκη στο σύνολο της οικογένειας συχνά μεταφράζεται σε πίεση και άγχος είτε για τα ζευγάρια που "έχουν τακτοποιηθεί" κατά τα άλλα, είτε για τους ανθρώπους που ακόμα δεν έχουν βρει το ταίρι τους. Και πάλι, η συζήτηση αφορά περισσότερο τις κυρίες. Λίγο το γυναικείο βιολογικό ρολόι που θέτει σαφώς περισσότερους περιορισμούς σε σύγκριση με το ανδρικό, λίγο η βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις για τους ρόλους που ολοκληρώνουν μία γυναίκα, λίγο η σχέση μητέρας-κόρης που είναι πιο ελεύθερη και πιο επιτρεπτική και ιδού το αποτέλεσμα: γυναίκες που επεξεργάζονται μία τεράστιας σημασίας απόφαση για τον εαυτό τους, το μέλλον τους και την ταυτότητά τους βρίσκονται να συνυπολογίζουν έναν απίθανο - και όμως πολύ πραγματικό - παράγοντα: την πίεση του περιβάλλοντος. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για ζευγάρια που αντιμετωπίζουν προβλήματα υπογονιμότητας και το άγχος τους ενισχύεται από τις προσδοκίες του περιβάλλοντός τους. 

Κυρίες μου, εάν πλησιάζετε ή έχετε περάσει τα τριάντα, οι πιθανότητες είναι ότι γύρω σας οι άνθρωποι κάνουν παιδιά. Οι παλιές συμμαθήτριες, η κόρη της τάδε φίλης της μαμάς σας, η εξαδέλφη σας, η κόρη της γειτόνισσας και τα λοιπά. Εάν έχετε μία "συνηθισμένη" οικογένεια, οι πιθανότητες είναι επίσης ότι αργά ή γρήγορα κάποιος θα σας κοιτάξει με λαχτάρα ή επικριτικά και θα ρωτήσει "είδες; εγώ πότε θα δω ένα εγγόνι;". Πολλές γυναίκες - και πολλά ζευγάρια - καλοδέχονται αυτή την προσμονή. Άλλοι όμως αισθάνονται άβολα και αμήχανα, είτε γιατί δεν έχουν απάντηση σε αυτή την ερώτηση, είτε γιατί έχουν ήδη αρκετά προβλήματα. 
Το τελευταίο που σας χρειάζεται είναι να προσθέσετε λίγο ακόμα άγχος από τις προσδοκίες των γονιών και των γύρω σας. Τι να κάνετε; Χαλιναγωγείστε τους πιο κοντινούς σας, στην ανάγκη εξηγώντας ρητά ότι δε θέλετε καθόλου να κάνετε αυτή τη συζήτηση, ότι δεν είναι αστείο ούτε χαριτωμένο και δε βοηθάει καθόλου να σας πιέζουν ή να σας "στριμώχνουν". Είναι προτιμότερο να είστε μία φορά σαφής παρά να κάνετε την ίδια κουβέντα ξανά και ξανά με συγκατάβαση. Όσον αφορά τους υπόλοιπους (τις φίλες της μαμάς, τη νονά, τη συνάδελφο στο γραφείο και τους τυχαίους ανθρώπους που σας ρωτούν αθώα: "κανένα παιδάκι;") χαμογελάστε με χάρη και πείτε κάτι σαν "ε, όλα στην ώρα τους" ή "όλα θα γίνουν μην ανησυχείς". Θα έχετε πολύ καλύτερα αποτελέσματα χωρίς να χρειαστεί να γίνετε αμυντική ή απολογητική. Κι αυτό γιατί τις περισσότερες φορές έχουμε την τάση να απαντάμε κάθετα αρνητικά σε τέτοιες ερωτήσεις προκειμένου να απομακρύνουμε τις προσδοκίες των ανθρώπων (ίσως και τις δικές μας). Με λίγα λόγια, προσπαθήστε να γειώσετε την ανάγκη να καλυφτείτε πίσω από την απάντησή σας: δεν έχετε τίποτε να καλύψετε! Όσο πιο κοντά μένετε στην αλήθεια και στο πραγματικό σας συναίσθημα τόσο το καλύτερο για σας. 

http://pregnantpsychology.blogspot.gr/2013_11_12_archive.html