Το σύνδρομο της 'Αδειας Φωλιάς.

photo via buzzle.com

Έχοντας ζήσει μέσα στην ελληνική οικογένεια, με όλα τα χαρίσματα και τα δεινά της, γνωρίζουμε ότι ο έλληνας γονιός, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, περιστρέφεται γύρω από τον οικογενειακό άξονα στον πυρήνα του οποίου τοποθετούνται τα παιδιά. Οι καθημερινές δραστηριότητες και οι καθημερινές φροντίδες των παιδιών απορροφούν ένα τεράστιο κομμάτι του χρόνου και της σκέψης των γονιών και σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά είναι ο κοινός τόπος στον οποίο οι γονείς συναντιούνται, συνυπάρχουν και επικοινωνούν. Μιλώντας για το σύνδρομο της άδειας φωλιάς αναφερόμαστε σε εκείνο το στάδιο της ζωής ενός γονιού όταν τα παιδιά φεύγουν από το πατρικό σπίτι είτε για σπουδές, είτε επειδή ξεκινούν τη δική τους ζωή. Τί είναι το σύνδρομο της άδειας φωλιάς; Οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με μία πολύ ιδιαίτερη μορφή απώλειας: την απώλεια του πιο καίριου ρόλου τους, του ρόλου που δόμησε τη ζωή και την ύπαρξη τους για είκοσι και πλέον χρόνια. Συναισθήματα λύπης, κενού και μοναξιάς είναι πιθανό να εμφανιστούν καθώς ο γονιός πενθεί για το χαμένο του ρόλου ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται αντιμέτωπος με τις δυσκολίες και τις ανασφάλειες της μέσης ηλικίας. Πολλοί γονείς -ιδιαίτερα μητέρες- αισθάνονται ότι έχουν χάσει το σκοπό της ζωής τους και τη χρησιμότητά τους σαν άνθρωποι. Τα συναισθήματα αυτά είναι αναμενόμενα και λογικά αν σκεφτούμε το μέγεθος της αλλαγής στην καθημερινή ζωή και στον τρόπο που ο κάθε γονιός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του.

Αντιδράσεις που προσομοιάζουν τα χαρακτηριστικά του πένθους, όπως λύπη, αίσθημα κενού και μοναξιάς, ευσυγκινησία και αναζήτηση νοήματος είναι φυσιολογικές καθώς μεταβαίνουμε από ένα οικείο στάδιο της ζωής μας σε ένα άλλο, όπως συμβαίνει όταν τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι. Αν οι αντιδράσεις αυτές κρατούν πολύ χρόνο και δυσχεραίνουν σημαντικά την καθημερινή λειτουργικότητα, θα πρέπει να αναζητήσουμε τη βοήθεια και τη συμβολή ενός ειδικού, προκειμένου να αντιμετωπιστούν έγκαιρα και αποτελεσματικά αυτά τα θέματα.
Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι η στιγμή αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική και κοινή για όλους τους ανθρώπους. Είναι η στιγμή που όλες οι προσπάθειες των γονιών να μεγαλώσουν έναν γερό και δυνατό άνθρωπο παίρνουν σάρκα και οστά. Συγχαρείτε λοιπόν τον εαυτό σας για την καλή δουλειά που κάνατε σαν γονείς!
Σκεφτείτε πώς αυτή η περίοδος είναι εξίσου έντονη και συναισθηματικά φορτισμένη και για το ίδιο το παιδί που αποχωρεί από το σπίτι και πρόκειται να βρεθεί αντιμέτωπο με καινούρια και άγνωστα πράγματα.
Κρατήστε επαφή, χωρίς όμως να παρεμβαίνετε υπερβολικά ή να "πνίγετε" τις πρωτοβουλίες του παιδιού. Βρείτε που μπορείτε να είστε χρήσιμοι: μπορεί να είναι τα γνωστά "τάπερ" της μαμάς, μία βοήθεια στο σπίτι, μία συνταγή από το τηλέφωνο ή μια βόλτα στα μαγαζιά για κουρτίνες.
Γεμίστε το πρόγραμμά σας. Βάλτε στη μέρα σας δραστηριότητες που δεν αφορούν τα παιδιά σας αλλά εσάς και το ταίρι σας. Θυμηθείτε όλα αυτά που θα κάνατε όταν μεγαλώσουν τα παιδιά και δείτε τί από αυτά μπορείτε να πραγματοποιήσετε. Μπορεί να είναι ένα σεμινάριο, ένα μικρό -ή μεγάλο- ταξίδι, η επανένωση με παλιούς φίλους, συχνότερες επισκέψεις στο εξοχικό, ένας μικρός κήπος στο μπαλκόνι.
Θυμηθείτε: εκτός από γονείς είστε και σύζυγοι. Βρείτε κάποιο κοινό ενδιαφέρον, όσο απλό κι αν είναι αυτό και μοιραστείτε το χρόνο του σπιτιού με το σύντροφό σας. Ακόμα και μία κοινή βόλτα στο σούπερ μάρκετ ή ένας μισάωρος καθημερινός περίπατος. Πειραματιστείτε. Διασκεδάστε!
Μη σταματάτε να κάνετε όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Μην αφήσετε την αισιοδοξία σας και την ενεργητικότητα σας να ατονίσει σκεπτόμενοι πώς όλα τα σημαντικά γεγονότα είναι πίσω σας. Πότε δεν ξέρουμε τί καλό μας περιμένει στην επόμενη στροφή.