Από τη μητέρα προέρχεται η πρώτη αίσθηση φροντίδας, αμοιβαιότητας και ασφάλειας που έχουμε στη ζωή. Τα νεογέννητα τους πρώτους μήνες της ζωής τους δεν ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από το περιβάλλον: είναι ένα με όλα, ένα με το χώρο, ένα με τη μητέρα. Όταν η μητέρα απομακρύνεται, για το νεογέννητο είναι σαν να φεύγει ένα κομμάτι του εαυτού του. Μέσα από το μητρικό αγκάλιασμα, τη φωνή, τη μυρωδιά και το χάιδεμα, το βρέφος μαθαίνει τα όρια του εαυτού του μέσα στον κόσμο και δημιουργεί μία πρώτη εικόνα της ύπαρξης του.
Ανάμεσα στις μητέρες και στις κόρες δημιουργούνται από πολύ νωρίς πολύ ισχυροί δεσμοί ταύτισης και συγχώνευσης: τα δύο θηλυκά, όμοια σε τόσα πολλά πράγματα και σε τόσο πολλά επίπεδα, ταυτίζονται ασυνείδητα δημιουργώντας έτσι έναν πανίσχυρο δεσμό που αποτελεί αργότερα και τη μεγαλύτερη πρόκληση στη σχέση μητέρας-κόρης. Γιατί οι μητέρες «βλέπουν τον εαυτό τους» στην κόρη τους και οι κόρες αισθάνονται «συνέχεια της μητέρας τους»με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται και οι δύο πολύ όταν έρχεται η ώρα να κατανοήσουν τη διαφορετικότητά τους, να αναγνωρίσουν ότι έχουν τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά και να πορευτούν στο δικό τους δρόμο στη ζωή. Όλα τα κοινά, οι ταυτίσεις και οι ομοιότητες που μας δένουν με τη μητέρα μας (αν και δεν είναι πάντα συνειδητά) είναι εκείνα που μας δυσκολεύουν τόσο πολύ να βάλουμε όρια στη σχέση μας μαζί της.
Αυτή μας η σχέση, η σχέση με τη μητέρα μας, είναι τόσο δομική για το χαρακτήρα μας που την κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή, και πολύ συχνά την αναπαράγουμε στις άλλες σχέσεις που δημιουργούμε: την αναπαράγουμε στον τρόπο που σχετιζόμαστε με το σύντροφό μας, στις φιλίες μας, στον ίδιο τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Πρωταρχικά την αναπαράγουμε στην πιο πολύτιμη σχέση μας: αυτή που έχουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν η «ματιά» της μητέρας μας ήταν ματιά κατανόησης, αγάπης και αποδοχής έχουμε πολλές πιθανότητες να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να τον φροντίσουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Αν η «ματιά» της μητέρας μας ήταν ανταγωνιστική, σκληρή ή αδιάφορη πορευόμαστε στη ζωή με ενοχή γι αυτό που είμαστε, χωρίς αποδοχή, χωρίς περηφάνια για τον εαυτό μας.
Ταυτόχρονα, η σχέση μας με τη μητέρα μας συμβάλλει στην ψυχοσεξουαλική μας ανάπτυξη, την υιοθέτηση δηλαδή των χαρακτηριστικών του φύλου μας, της σεξουαλικής μας ταυτότητας και της γυναικείας μας φύσης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται για το μέλλον. Σκεφτείτε ένα κορίτσι που στα πέντε του χρόνια φοράει τα τακούνια της μαμάς, πασαλείφεται με το μακιγιάζ της και παίζει με τις κούκλες της: είναι μία πρώτη αναπαράσταση των γυναικείων ρόλων όπως τους βιώνουμε παρατηρώντας τη μητέρα μας! Είναι η ανάγκη μας να της μοιάσουμε, να γίνουμε σαν εκείνη…
Ο αποχωρισμός.
Για τις περισσότερες κόρες ο αποχωρισμός από τη μάνα είναι τόσο δύσκολος και επώδυνος που αναβάλλεται επ’ αόριστον και ίσως δε γίνεται ποτέ ολοκληρωτικά. Τι σημαίνει αποχωρίζομαι τη μητέρα μου; Είναι μία διαδικασία μέσα από την οποία η κόρη αισθάνεται ψυχικά έτοιμη να «επιτρέψει» στη μητέρα της το δικαίωμα να μην είναι μόνο μητέρα. Οι περισσότερες από μας δυσκολευόμαστε πολύ να αποδεχτούμε ότι η μητέρα μας έχει κι άλλους ρόλους, κι άλλες αγάπες και άλλα χαρακτηριστικά. Είναι κι εκείνη κόρη κάποιας μητέρας, σύζυγος, ερωμένη, φίλη. Είναι κι εκείνη άνθρωπος με τα σφάλματά του. Όταν καταφέρουμε να δούμε τη μητέρα μας σε αυτή της διάσταση είναι η στιγμή που είμαστε έτοιμοι να την αποχωριστούμε συμβολικά και να συνεχίσουμε τη ζωή μας με εκείνη δίπλα μας και όχι από πάνω μας.
Για πολλές γυναίκες η διεργασία αυτή πραγματοποιείται σε αρκετά μεγάλη ηλικία, όταν οι ίδιες πια έχουν γίνει μάνες και έχουν προχωρήσει τη ζωή τους. Γι’ αυτό βλέπουμε πολύ συχνά, ακόμη και πολύ διαταραγμένες σχέσεις μητέρας και κόρης να αποκαθίστανται αργότερα και να βρίσκουν μία βιώσιμη ισορροπία. Για άλλες γυναίκες, η στιγμή αυτή δεν έρχεται ποτέ, είτε γιατί δεν πρόλαβαν να βρουν την ισορροπία, είτε γιατί η σχέση με τη μάνα ήταν τόσο κακή που η κατάσταση μοιάζει ανεπανόρθωτη.
Χαιρομαι που σας βρηκα. Ειναι κατι που ντρεπομαι χρονια να ομολογησω.Μηπως ειμαι μη φυσιολογικη γυναικα που νοιωθω οτι δεν αγαπω πολυ τη μητερα μου; Ολη η υφηλιος εχει υμνησει αυτη την αγαπη και εγω τη νοιωθω καπως χλιαρη. Ειμαι σε ωριμη ηλικια και κανω αποτιμησεις. Η μητερα μου πια υπεργηρη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλη της η ζωη ηταν αυταρχικα δομημενη και με επιβολη σε ολους αλλα με πετυχημενες αποφασεις. Απο αυτα ειχε πετυχει το θαυμασμο μου. Εκει που θεωρω οτι απετυχε οικτρα ειναι η σε ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ και ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ βαθμο προσηλωση της προς τον αδελφο μου σε παροιμιωδες σημειο μεσα στην ευρυτερη οικογενεια. Μικροτερη με πληγωνε και εβλεπα ασχημα ονειρα και ημουν εριστικη μαζι της γιατι δεν το παραδεχοτανε, τωρα που γερασε πολυ ανακαλυπτω τι βαθιες χαρακιες εχει αφησει η συμπεριφορα της μεσα μου που κανεις δεν υποψιαζεται. Σε πολυ σοβαρα πραγματα που μου συμβαινουν δεν μπορω να καταφυγω στην οικογενεια τη πατρικη δηλ σε κεινη και τον αδελφο μου ουτε καν για συζητηση για ξαλαφρωμα....Παντα καλλιεργουσε μεταξυ μας μια σχεση ακρως ανταγωνιστικη με πρωταρχικες αξιες το χρημα και τη κοινωνικη καταξιωση. Το ποιος ειναι καλυτερος δειχνοντας βεβαια φανερα που προτιμουσε να γειρει η πλαστιγγα. Ολοι απομακρυνθηκαν απο κοντα της-συγγενεις και φιλοι- ακομα κι ο αδελφος μου πια τωρα που δεν εχει να του προσφερει τιποτα, τον κουραζει.
Εγω λοιπον σ αυτη τη φαση της ζωης μου νοιωθω τυψεις. Γιατι δε νοιωθω καθολου συνδεδεμενη ψυχικα μαζι της και σκεφτομαι οτι μπορει να φυγει και τελικα μεσα μου να μην εχω συμφιλιωθει μαζι της. Τυπικα εχουμε αριστες σχεσεις, μιλω για ψυχικη συνδεση.Το συναισθημα που κυριαρχει μεσα μου ειναι ο οικτος γι αυτην κι οχι το ενδιαφερον απο αγαπη
Ακομα τυπτομαι και απο Χριστιανικη συνειδηση.
Θα ηθελα πολυ να μου πειτε τη γνωμη σας πανω σ αυτο.
Σε αυτό το ζήτημα τόσα χρόνια δε πήρες απο κανέναν απάντηση????
ΔιαγραφήΜε διαπέρασε ρίγος απο αυτό που αισθάνεσαι για την μάνα σου.. Προσωπικά χωρίς να έχω ανάλογη εμπειρία μου φένεται απόλυτα φυσιολογικό.. Η συμπεριφορά της υπερτέρησε απο τη λέξη μάνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή